Dag 2: The men of the house… :'(

Slapen heb ik deze nacht niet echt gedaan- lees: echt niet. Om het uur waker geworden, mijn rug doet pijn, niet alleen van de wedstrijd maar ook door het matras waarin ik tot mijn kin in wegzak. Haast om het uur wordt ik wakker en wanneer ik dan tegen 4 uur eindelijk in slaap val, begint de haan die een huis verder woont van zich te laten horen. Dus om 5 uur lig ik weer klaar wakker in bed. Om 6 uur hoor ik dat Abu opstaat, gerammel van het kattenvoer, haastige voetstappen, geroep. Mijn neefje komt ook het bed uit, nog meer geroep, voetstappen op het dag. Geschreeuw! Ik kom uit bed om te kijken wat er aan de hand is. Mijn neefje komt langs mij gerend met één van de 4 katten die hier rondloopt in zijn armen. Het beest hangt helemaal slap. Tía komt achter hem aangerend, een taxi stop voor het huis. Que pasa? Vraag ik. Tía legt uit ,terwijl ze in haar schoenen stapt, dat de kat een of andere aanval heeft gehad en dat ze nu moeten gaan. Mijn neefje komt weer voorbij rennen met de kat en stapt de taxi in. Mijn tante volgt en daar gaan ze. Verduft door het gebrek aan slaap, en verbaast door de situatie ga ik weer naar binnen en kruip mijn bed in. Dan hoor ik gesnik dus ik, hup het bed weer uit. Het komt uit de kamer van mijn nichtje, ze huilt om de kat. Ik ga op het bed tegen de wand zitten, na even naar haar te hebben gekeken strek ik mijn armen uit. Ze komt tegen me aangekropen en zo zitten we een poos tot dat ze uit gehuild is. Met dank aan google transelate kom ik er achter dat de kat het ratten gif van de buren heeft gegeten. Die middag is de kat overleden. Mijn neefje en tante komen binnen en moeten allebei huilen. Mijn nichtje was in middels naar school gegaan, Abu, Tía en ik gaan er ook heen om naar haar dansuitvoering te kijken. Wat echt enorm leuk was! Alle meisjes in jurkjes en de jongens met een cowboy hoed en speciale kleren aan zien er adorable uit! Na de voorstelling weer op naar het huis. Het slechte nieuws wordt daar ook aan mijn nichtje verteld, ook zij bast in huilen uit. Ik vind het super zielig voor hen maar ik ken de kat uiteraard niet goed en deel hun intense verdriet niet. Dit geeft mij het gevoel van een buitenstaander, vooral ook omdat ik niet de band heb met mijn neefje om hem te kunnen trosten. Gelukkig geeft mijn Tía hem veel aandacht, maar voor nu is hij nog ontroostbaar. Begrijpelijk ook, deze kat was de men in the house, de zoon van mijn neefje werd hij genoemd. Het is maar afwachten hoe het morgen met de familie gaat.