Nederlandse namen zijn te moeilijk

Gisteren toen we in het dorp voorgesteld werden en een namenronden deden, werd ter plekke besloten om ons voor de resterende tijd nieuwe namen te geven. Per dag van de week, waarop je geboren bent, hebben ze een andere naam, deze is ook afhankelijk van of je een vrouw of man bent. Zo is Cor, Coffie; Joke, Ama ; Zippora, Aba; Wesley, kweqoe; Jaïr, Jauw; Len, Kojo en ik heet Adjua. Inmiddels hebben ze mij verschillende malen uit (of misschien toe) gelachen omdat ik mijn naam elke keer vergat. Na een poos mijn naam te hebben geroepen begon een mevrouw keihard te lachen, waarop ik vervolgens omkeek; You forgot your name!!!
De mensen in Ghana Town zijn enorm vriendelijk. Als je ze iets vraagt zijn ze heel geduldig om het in hun beste Engels uit te leggen, waarop ik hetzelfde probeer. Gisteren nacht had ik nogal slecht geslapen en was daarom snel uitgeput. De dame die mij uitgelachen had kwam naar mij toe en pakte de schep uit mijn handen; i’ll help Adjua, you rest you are tired. Dit tot groot plezier van de overige dorpelingen die de dame luid aanmoedigden. Of ik hiervan foto’s kon maken vroegen ze…ik kon het wel filmen. De dame zetten er flinke vaart achter en iedereen moest lachen. Een erg mooi moment wat ik niet snel ga vergeten. Ik sloeg een flinke slok water achterover en ging weer aan het werk. We moesten een bult zand met kruiwagens naar binnen vervoeren. Op dit zand hebben we 2 uur of meer moeten wachten en elk halfuur werd gemeld dat ze er bijna aankwamen… "bijna" hebben we wel gemerkt is binnen nu en later op de dag. Een half uur is door ons omgedoopt tot ‘een half uur in Gambiaanse tijd' .
Helaas voelde ik me na de lunch niet zo goed en werden de wc en ik iets te goede vrienden. Ik moest voor de rest van de dag rustig aan doen, dit vond ik verschrikkelijk maar het was wel de beste keuze. De jongens hebben enorm veel werk verricht en waren hier ook blij mee. Ik moest me beperken tot balletje overgooien met de kinderen. Ook heb ik met ze "boter kaas en eieren" in het zand gespeeld. Dit kenden ze nog niet maar ze pikten het super snel op! Iedereen wilde tegen mij spelen en na een paar potjes gewonnen te hebben werd ik "smart Adjua" genoemd. Nu moet ik bekennen dat ik ze niet expres heb laten winnen, van elke ‘foute’ zet die ze maakte legde ik uit hoe ze het beter hadden kunnen doen om te winnen. De wat oudere jongens pakten dit op en toen werd het menens. Hard tegen hard en om en om werden de partijtjes gewonnen.
"Now you teach me one of your games…!" Een vierkantje werd in het zand getekend met een + en een x door elkaar getrokken. 3 steentjes werden door beide spelers uitgekozen. Elke beurt mag je je steentje 1 zet verplaatsen ... het doel: 3 op een rij!!! De jongens waren hier uiteraard goed in, maar toch heb ik nog een paar potjes kunnen winnen! Het was tijd om te gaan. Wederom op naar het huis van Emmanuel om avond te eten, ditmaal wel met een omweg zodat we de grootste markt vanuit de auto konden bewonderen. Dit was voor mij helaas niet de beste optie, de warmte in de auto zorgde ervoor dat ik me beroerder voelde. Bij het huis aangekomen ben ik daarom buiten op de veranda gaan zitten.
Emmanuel keek mij met de grootste zorgen aan en ik probeerde hem gerust te stellen dat het allemaal wel weer beter werd. Ze doen zo hard hun best om alles schoon te houden voor ons en omdat ze ons eten bereiden voelden ze zich verantwoordelijk voor mijn onwel zijn. Natuurlijk kunnen zij hier niks aan doen, wij westerlingen zijn niks gewend…
Na het eten voelde ik me gelukkig weer wat beter maar alsnog vind ik het niet erg dat we nu wat vroeger in het hotel aankwamen dan gisteren. Ik hoop dat we morgen nog wat eerder terug zijn, zodat iedereen wat meer tijd voor zichzelf kan hebben. Dit is denk ik erg belangrijk zodat we tijd krijgen onze ervaringen op onze eigen manier te kunnen verwerken.